Sakramentu chrztu świętego udzielamy w pierwszą i trzecią niedzielę miesiąca podczas Mszy św. o godzinie 12.30. Pouczenie przedchrzcielne odbywa się w piątek przed trzecią niedzielą miesiąca o godz. 19.00.

UWAGA!  Chrztu nie ma w I niedzielę października, gdyż o 12.30 jest Suma odpustowa.

Jeśli w danym roku  w III niedzielę kwietnia, przypada  „Niedziela Dobrego Pasterza” (IV wielkanocna), chrzty są wówczas w IV niedzielę kwietnia.

1. Dziecko należy ochrzcić jak najwcześniej po urodzeniu.

2. Chrzest należy zgłosić w kancelarii miesiąc wcześniej oraz obowiązkowo wziąć udział w katechezie przed chrztem. Katecheza odbywa się w piątek przed III niedzielą miesiąca o godz. 19.00.

3. Zgłaszając dziecko do chrztu należy przynieść ze sobą do kancelarii:

   • wyciąg aktu urodzenia dziecka z Urzędu Stanu Cywilnego

   • metrykę ślubu kościelnego rodziców lub odpis kontraktu cywilnego, gdy nie mają ślubu kościelnego

   • zaświadczenia  chrzestnych z parafii gdzie obecnie mieszkają, że mogą pełnić tę funkcję. Jeżeli mieszkają poza granicami Polski – to przywożą  „Zaświadczenie” z parafii tam gdzie mieszkają (powinni być tam znani w parafii,  jeżeli uczęszczają na Mszę świętą i są praktykującymi katolikami).

4. Rodzicami chrzestnymi mogą być osoby, które:

   • ukończyły 16 rok życia

   • były ochrzczone i bierzmowane

   • są praktykującymi katolikami czyli modlą się, regularnie uczęszczają na Mszę św., często przystępują do Komunii Św., mają ślub kościelny, cieszą się w swym otoczeniu dobrą opinią oraz dają swym chrześcijańskim życiem dobry przykład; w wypadku młodzieży konieczne jest, aby była bierzmowana oraz uczęszczanie na religię w szkole potwierdzone indeksem; nie wolno dopuszczać do funkcji chrzestnych osób żyjących w związku cywilnym oraz młodzieży nie uczęszczającej na religię w szkole.

5. Rodzina dziecka powinna w dniu chrztu przystąpić do Komunii Św., a następnie troszczyć się o życie religijne ochrzczonego dziecka.

Kto może zostać chrzestnym dziecka?

Zwracam się do Was z zapytaniem, ponieważ jeden z moich znajomych ma zostać ojcem chrzestnym i zgłosił się do swojej parafii po zaświadczenie. Co to za papier i co na nim jest umieszczone? Czy kapłan, może odmówić wystawienia dokumentu, argumentując ten fakt tym, że nie widuje nas w kościele, więc jesteśmy niepraktykującymi katolikami?

Najpierw  dla pobudzenia wyobraźni  zapytam: czy zgodziłby się Pan poddać operacji lekarzowi, o którym Pan wie, że nie ma żadnego dyplomu ani dokumentu poświadczającego ukończenie studiów medycznych? Albo czy pozwoliłby Pan, by w szkole uczyła Pańskie dzieci nauczycielka bez wymaganych kwalifikacji? Jeśli powie Pan, że papier nie ma tu znaczenia, lecz faktyczny talent pedagogiczny (czy chirurgiczny także?), to w takim razie, jak chciałby się Pan przekonać o tym talencie? Na pewno sprawdziłby Pan to dokładnie i przynajmniej chciał osobiście poznać tę nauczycielkę, w każdym razie nie wyobrażam sobie, aby było to Panu obojętne. Jeszcze jeden przykład: czy pozwoliłby Pan, by Pańskie dziecko dowoził do szkoły kierowca szkolnego autobusu bez żadnego prawa jazdy ani badań lekarskich, ale za to powołujący się na opinię swego znajomego, który uważa go za dobrego kierowcę? W takim razie dlaczego sprawa tak istotna, jak wychowanie kogoś we wierze, miałaby być mniej ważna? Czy w tej dziedzinie tolerowałby Pan fuszerkę, nieodpowiedzialność czy brak kompetencji? Odpowiedź na to pytanie powie też Panu, ile jest warta dla Pana wiara. Natomiast zgodziłbym się do pewnego stopnia z opinią, że taki dokument może być niekiedy mało miarodajny czy mało obiektywny, gdyż trudno jest określić słowami rzeczywistość tak złożoną, jak postawa wiary czy choćby praktykowania. Dlatego sądzę, że to Pan w pierwszym rzędzie powinien dokonać starannego wyboru kandydata na chrzestnego, i to nie pod kątem zasobności konta, lecz właśnie wiary i jej autentycznego praktykowania. Jako ksiądz wydający takie zaświadczenia wiem, że te ostatnie kryteria nieraz ustępują pierwszemu. Ale wtedy ja mówię nie i nie wydaję zaświadczenia.

Wygląda ono następująco:

Zaświadczenie

(Imię i nazwisko, adres)

jest wierzącym i praktykującym katolikiem i może być dopuszczony do godności ojca chrzestnego, stosownie do wymogów kan. 872 i 874 KPK.

Podpis proboszcza

Co na to Kodeks Prawa Kanonicznego?

Kodeks Prawa Kanonicznego (wypis)

Kan. 872. Przyjmujący chrzest powinien mieć, jeśli to możliwe, chrzestnego. Ma on dorosłemu towarzyszyć w chrześcijańskim wtajemniczeniu, a dziecko wraz z rodzicami przedstawiać do chrztu oraz pomagać, żeby ochrzczony prowadził życie chrześcijańskie odpowiadające przyjętemu sakramentowi i wypełniał wiernie złączone z nim obowiązki.

Kan. 874. § 1. Do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:

1. jest wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez proboszcza lub szafarza chrztu, i posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;

2. ukończył szesnaście lat, chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku;

3. jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić;

4. jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej;

5. nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.

§ 2. Ochrzczony, należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej, może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu.

Jak widać, wymogi Kościoła są bardzo konkretne. Jedynie ocena „życia zgodnego z wiarą i odpowiadające funkcji chrzestnego” może nasuwać pewne trudności i wątpliwości. Dlatego ksiądz powinien zapytać o sprawę modlitwy, uczestnictwa w coniedzielnej Eucharystii, o stosunek do zasad wiary i moralności chrześcijańskiej, o zdolność do wzięcia odpowiedzialności za chrześcijańskie wychowanie itp. Bez tych kwalifikacji trudno byłoby wypełniać obowiązki rodzica chrzestnego, podobnie jak bez znajomości przepisów ruchu i bez dobrego wzroku, trudno byłoby bezpiecznie prowadzić autobus z dziećmi szkolnymi.

A tak w tle Pańskiego pytania: problem rodziców chrzestnych i w ogóle chrztu, polega chyba na tym, że często traktujemy ten sakrament jedynie jako formalność, jako rejestrację w urzędzie kościelnym, wpis do „papierów”. Owszem, papier też jest potrzebny, ale to nie on zadecyduje o wierze dziecka, o jego życiu chrześcijańskim, a ostatecznie o zbawieniu. Tylko że to nie ma nieraz dla nas większego znaczenia. Czy dla Pana ma?

Ks. Mariusz Pohl

INSTRUKCJA w sprawie chrztu dzieci, których rodzice nie są związani kanonicznym małżeństwem

Rada Kapłańska Archidiecezji Krakowskiej podjęła temat działań duszpasterskich w stosunku do rodziców, którzy przedstawiają do chrztu swoje dzieci, sami pozostając w nieuregulowanej sytuacji małżeńskiej. Duszpasterze starają się wykorzystać prośbę o chrzest dziecka i kontakt z rodzicami nawiązany przy tej okazji, aby w miarę możliwości doprowadzić rodziców do uregulowania ich sytuacji sakramentalnej. Nie można jednakże pomijać stałego nauczania Kościoła o tym, iż chrzest jest sakramentem koniecznym do zbawienia, a w konsekwencji nigdy nie można uzależniać udzielenia tego sakramentu dziecku od ślubu kościelnego rodziców. Z drugiej strony, kapłan ma obowiązek z miłością przypomnieć takim rodzicom wymagania wiążące się z chrztem przyjmowanym przez ich dziecko i przybliżyć naukę Kościoła.

Aby uniknąć rozbieżności w działaniach duszpasterzy w takich sytuacjach i zachować jednolite kryteria postępowania, po rozważeniu tej kwestii przez Radę Kapłańską, przypominam i potwierdzam obowiązujące dotychczas zasady, dodając zarazem pewne nowe wskazania.

Zgodnie z instrukcją duszpasterską Konferencji Episkopatu Polski z 1975 r. o udzielaniu sakramentu chrztu św., do chrztu należy dopuszczać wszystkie dzieci zgłoszone przez rodziców lub prawnych opiekunów, jeśli osoby te są wierzące i zobowiążą się, że dzieci będą wychowane w wierze, w której zostaną ochrzczone.

W związku z możliwością zaistnienia różnych sytuacji ustala się:

1. Nie należy udzielać sakramentu chrztu św. małym dzieciom bez faktycznej wiedzy rodziców lub prawnych opiekunów, a tym bardziej wbrew ich woli.

2. Do udzielenia chrztu wystarczy prośba jednego z rodziców bądź prawnych opiekunów.

3. Jeśli chrzest zgłasza matka samotnie wychowująca dziecko, która jest osobą praktykującą, chrzest winien odbyć się bez dodatkowych wymagań.

4. Jeśli rodzice żyją w związku cywilnym lub w konkubinacie i nie mogą zawrzeć małżeństwa z powodu przeszkód kanonicznych, jednak praktykują swoją wiarę w tym, co jest dla nich możliwe, dziecko należy ochrzcić, wymagając na piśmie oświadczenia rodziców, że zobowiązują się wychować dziecko w wierze katolickiej.

5. Jeśli o chrzest swego dziecka proszą rodzice żyjący w związku cywilnym lub konkubinacie, którzy nie mają żadnych przeszkód kanonicznych do zawarcia kanonicznego związku małżeńskiego, należy starać się o doprowadzenie rodziców dziecka do zawarcia małżeństwa przed chrztem ich dziecka. Wszystko to jednak musi odbywać się w taki sposób, by nie było przymusu do zawarcia małżeństwa. Nie należy zatem żądać od rodziców oświadczenia na piśmie, że zobowiązują się do zawarcia sakramentalnego małżeństwa, traktując takie zobowiązanie jako warunek udzielenia chrztu. W przypadku odmowy zawarcia małżeństwa, można udzielić chrztu, wymagając na piśmie oświadczenia rodziców dziecka, że zobowiązują się do troski o jego chrześcijańskie wychowanie i dodatkowo osobnego oświadczenia rodziców chrzestnych dziecka, że zobowiązują się uczynić wszystko i dopilnować, by chrześniak został wychowany w wierze katolickiej.

   Jeżeli natomiast nie ma zupełnie nadziei na wychowanie dziecka w wierze, w której ma otrzymać chrzest, udzielenie sakramentu należy odłożyć, wyjaśniając rodzicom przyczynę takiej decyzji (kan. 868 § 1, 2°). Jeśliby doszło do takiej sytuacji, która w naszych warunkach należy do rzadkości, każdą decyzję o odłożeniu chrztu duszpasterz winien skonsultować z kurią metropolitalną. Mając na uwadze nauczanie Kościoła o konieczności chrztu do zbawienia (KKK 1213) w wypadku wątpliwości co do udzielenia chrztu lub odłożenia go, należy opowiedzieć się za udzieleniem chrztu.

6. W przypadku niedostatków wiary i praktyki religijnej rodziców, należy zatroszczyć się o to, by chrzestni byli ludźmi żywej wiary.

7. Należy przyjąć za regułę, że chrzest dziecka rodziców, którzy nie żyją w kanonicznym małżeństwie i podpisujących zobowiązanie o wychowaniu w wierze swojego dziecka, winien odbyć się w kościele parafialnym jego rodziców, chyba że jest jakaś słuszna przyczyna chrztu gdzie indziej, ale wtedy za pisemnym zezwoleniem proboszcza lub wikariusza własnej parafii. Takie zezwolenie, którego duszpasterz nie powinien odmawiać, winno być udzielone po rozmowie duszpasterskiej i odpowiednim pouczeniu.

8. Rodzice chrzestni powinni być bierzmowani, mieć ukończone szesnaście lat (chyba, że proboszcz jest zdania, iż słuszna przyczyna umożliwia dopuszczenie młodszej osoby), być katolikami wyznającymi swoją wiarę życiem zgodnym z nauką Kościoła (nie wolno np. dopuszczać do pełnienia tej funkcji osób żyjących w związkach niesakramentalnych oraz młodzieży nieuczęszczającej na katechizację). Osoby niespełniające tych wymogów nie mogą być ani chrzestnymi, ani świadkami chrztu.

   Kraków, dnia 9 stycznia 2008 r.
   Arcybiskup Metropolita Krakowski
   Kanclerz Kurii